Ciężko siebie ot tak zdefiniować, w ramy zamknąć. Uważam że nie jesteśmy ani czynnościami które wykonujemy oraz przedmiotami które posiadamy. Nie jesteśmy też oczekiwaniami nas – względem samych siebie oraz otoczenia – względem nas. Kiedyś określałem się jako pedagog, opiekun, instruktor, fotograf z zamiłowania i zawodowo a także z niedoszły muzyk z fetyszem pisarskim. Teraz staram robić się wiele, wystarczająco wiele by nie musieć się określać i…niech tak zostanie.
Zatrzymywanie chwil interesowało mnie od dawna. Z racji tego że jestem wzrokowcem, techniki oparte o przekaz wizualny wywierały na mnie bardzo silny wpływ. W fotografii początkowo fascynowały mnie kształt, czas i ironia osadzone w małomiasteczkowej codzienności. Fotografowanie traktowałem, jako formę ekspresji oraz medium uważając że granice między nimi tymi dwiema sferami istnieją tylko umownie. Bliski moim eksploracjom był rozumiany w bardzo uproszczony sposób hiperrealizm – zwłaszcza w kontekście polskiej prowincji. Twórczo zajmowało mnie dostrzeganie emocji w pozornie zwykłym krajobrazie, w jakimś stopniu ironizującym rolę człowieka, jako jego twórcy. Z uwagi na mocne w mojej opinii wyeksploatowanie zarówno motywów oraz coraz bardziej rosnącą we mnie niechęć do technik czerpiących z modernizmu oraz do „upierdliwego uporządkowania” zaczęła ustępować we mnie fiksacja na temat człowieka i monotonii krajobrazu przez niego stworzonego. Przestały już intrygować mnie socrealistyczne pozostałości wrastające na obrzeżach lub totalnych pustkowiach. Po osobistym, zwieńczonym kilkoma ekspozycjami, rozliczeniu z tamtymi ciągotami postanowiłem nie oglądać się za siebie.
Potem nastąpił czas na światło. To właśnie ono wypełniło pustą przestrzeń. Światło selektywne, światło niespotykane. Światło które pozwala dostrzec emocje, kreować skojarzenia w pozornie zwykłym krajobrazie, najczęściej pozamiejskim. Zdarza się że przemierzam także i miasto za tym niezwykłym zjawiskiem. Na chwilę obecną wydaje mi się że to właśnie światło jest odpowiedzią na moje twórcze pytania i ostatecznym celem kreatywnych poszukiwań. W pracy wykorzystuję przeważnie techniki fotografii analogowej choć nie unikam cyfrowych rozwiązań co ma jednak miejsce dużo rzadziej.